Recyk­ling, ponowne wyko­rzysty­wanie odpadów, to tem­at całkiem pop­u­larny na świecie. Czemu nie imple­men­tu­je się go w grach plan­szowych? Nie mam poję­cia. Takie właśnie pytanie zadali sobie autorzy gry Stinky Busi­ness wydawanej w Polsce przez wydawnict­wo G3.

Płyń pod prąd – z prą­dem płyną tylko śmieci.

Zbig­niew Her­bert

Za cenę ok. 140 zł otrzy­mu­je­my pokaźne pudło. W jego wnętrzu zna­jdziemy krótką instrukcję w języku pol­skim, ang­iel­skim i niemieckim. Tutaj pier­wsza uwa­ga, to jed­na z moim zdaniem lep­iej napisanych instrukcji, zaw­iera mnóst­wo pik­togramów obrazu­ją­cych poszczególne fazy gry. Pod­czas pier­wszej par­tii nie było spec­jal­nych wąt­pli­woś­ci odnośnie zasad. Oprócz niej wśród zawartoś­ci znalazły się, plan­sza, kartonowe plan­szet­ki dla graczy, talia kart odpadów, pieniądze niczym z Euro­biz­ne­su, drew­ni­ane dom­ki sym­bol­izu­jące sor­town­ie oraz żetony przetwórni.

Każdy z graczy otrzy­mu­je 5 swoich plan­szetek z przetwór­ni­a­mi. Są bard­zo czytelne aczkol­wiek moim zdaniem zaj­mu­ją trochę za dużo miejs­ca, rozstaw­ie­nie gry na pięć osób zaj­mu­je cały spory stół. Wyko­rzys­tu­je­my w grze może 30% miejs­ca na tychże, spoko­jnie moż­na by je zmniejszyć. Na start rozpoczy­na­ją­ca oso­ba otrzy­muj 15 dolarów, każ­da kole­j­na oso­ba o jeden więcej. Kar­ty rozkładane są na dwa stosy odpadów, pier­wszy stos jest jeszcze wol­ny, stworzymy go świadomie…. Co to znaczy? Uczest­ni­cy otrzy­mu­ją po cztery kar­ty z których zostaw­ia­ją sobie jed­ną, a resz­ta wędru­je na stos, razem z jed­ną z 10 kart odpadów spec­jal­nych <w naszym slan­gu superśmieci>. W zależnoś­ci od licz­by graczy zasady tworzenia tego sto­su są nieco inne, aczkol­wiek chodzi o to, że każdy ma mniej więcej równą wiedzę na tem­at zawartoś­ci omaw­ianej ster­ty kart. Jest to o tyleż ważne, że wpły­wa na nasze późniejsze decyz­je. Ter­az nad­chodzi czas kiedy naresz­cie gracz sta­je przed wyborem dostęp­nych akcji – czyli tak zwana faza inwest­y­cji. W tejże musimy wybrać czy zbu­dować jed­ną z pię­ciu przetwórni na plan­szetkach – pozwala nam to zara­bi­ać na konkret­nych typach odpadów. Inna opc­ja to budowa spalarni, w której będzie moż­na utyl­i­zować więk­szość śmieci zara­bi­a­jąc stałe pieniądze co turę. Warto też rozważyć postaw­ie­nie sor­towni, pozwala­jącej na „grze­ban­ie” w stosach odpadów dzię­ki czemu może­my wrzu­cić intere­su­jące nas śmieci do naszych przetwórni. Przetwórnie moż­na rozbu­dowywać o kole­jne miejs­ca na kar­ty odpadów <domyśl­nie w każdej wykupu­je­my jed­no> , bądź mnożni­ki pieniędzy z tej pier­wot­nej kar­ty. Po zakończe­niu budowy prze­chodz­imy do sor­towa­nia, spala­nia i zara­bi­a­nia pieniędzy. Gra trwa  10 rund, do momen­tu kiedy skończą się odpady spec­jalne. Po tym cza­sie wygry­wa oso­ba z najwyższą liczbą punk­tów zwycięst­wa. Te dosta­je­my za pieniądze, wybu­dowane spalarnie, sor­town­ie oraz przetwórnie. Jeżeli zostały­by nam na koniec jakieś nieprzetwor­zone śmieci to otrzy­mu­je­my za nie punk­ty karne.

Jak pewnie zauważyliś­cie po opisie, Stinky Busi­ness jest grą typu euro. Na całe, jak dla mnie, szczęś­cie gra się w nią szy­bko, na turę nie czeka się dłu­go. Ogranic­zona licz­ba możli­woś­ci i jed­nak spo­ra doza losowoś­ci wymus­zonej kar­ta­mi, łagodzą u mnie objawy euroa­lergii. Gra doskonale spraw­ia się w pełnym składzie jak również w mniejszych gru­pach graczy. Dużym plusem jest moim zdaniem czytel­ność plan­szy. Właś­ci­wie zasady punk­towa­nia na koniec gry są jas­no określone w spec­jal­nej ram­ce na omaw­ianym kar­tonie. Losowość, dla mnie to ulga w myśle­niu, dla innych to pewnie wada jak na grę eko­nom­iczną. No cóż życie jest losowe, hand­lu­j­cie z tym, mnie się to podo­ba. Czas gry jest zgod­ny z pudełkowym, co też warto zaz­naczyć. 45–90 min wlicza­jąc tłu­macze­nie zasad. Im mniej graczy tym oczy­wiś­cie idzie szy­b­ciej, wszak zawsze roz­gry­wamy 10 rund. Pojaw­ia się pytanie co ze sto­sunkiem ceny do jakoś­ci? Kom­po­nen­ty są solidne bez dwóch zdań. Widzi­ałem egzem­plarz w wypoży­czal­ni Cen­trum Gier Pegaz, zazwyczaj po kilku­nas­tu par­ti­ach takowe są dość moc­no pod­niszc­zone ten nadal dobrze się trzy­mał. Plan­szet­ki wyko­nane są z grubego kar­tonu tak jak plan­sza. Na uwagę zasługu­je jeszcze jeden aspekt, o którym wcześniej nie pisałem. Kar­ty w tej grze mają swo­ją wartość punk­tową oraz swo­ją kat­e­gorię, nie mniej oprócz tego zaw­ier­a­ją infor­ma­cję o tym, jak dłu­go dany śmieć ule­ga degradacji. Stinky Busi­ness niesie za sobą walor eduka­cyjny. W nien­achal­ny sposób uczy jakie kon­sek­wenc­je ma zaśmiecanie świa­ta.

Pod­sumowu­jąc, Stinky Busi­ness to bard­zo przy­jem­na gra, z porząd­nym wyko­naniem. Nie powin­no być to zaskocze­niem patrząc na logo wydaw­cy. Za cenę niespeł­na 140 zł otrzy­mu­je­my solid­ny pro­dukt, który przyjmie się w gronie osób nies­plan­szowanych, a nawet starzy wyjadacze docenią urok seg­re­gacji i pale­nia odpadów.

Plusy

-Jakość wyda­nia

-Cena/jakość

-Proste zasady

-Pozosta­je możli­wość kom­bi­nowa­nia

-Losowość

-Przyjmie się wśród nowych graczy

-Prze­jrzys­ta plan­sza

Minusy

-Cza­sem losowość wpły­wa na ostate­czny wynik

-Za duże plan­szet­ki graczy

-Pieniądze dające sko­jarzenia z Euro­biz­ne­sem 😉

Dziękuję wydawnictwu G3 za egzemplarz do recenzji

• About
• Lat­est Posts

Aleris

Moja przygoda z grami planszowymi zaczęła się już we wczesnej młodości, gdyż w wieku lat siedmiu zacząłem z tatą odkrywać tajniki szachów, Grzybobrania, Eurobiznesu (na którym w końcu każdy się wychował), itp. Powoli przerzuciliśmy się na bardziej zaawansowane jak na lata 90-te produkty firmy MB Parker. Operacja, Upiorne Zamczysko czy Pułapka na myszy do dnia dzisiejszego kurzą się na strychu. Później w moim sercu miejsce dla siebie znalazły RPG-i. Przez długi czas nie myślałem o powrocie do zwykłych gier planszowych. Wszystko zmieniło się, gdy urzekł mnie opis gry pod tytułem Munchkin... Bez dłuższego zastanawiania się zainwestowałem w tę pozycję i tak bardzo wciągnęła moich znajomych - nie raz skracaliśmy sesję, ażeby tylko trochę popsuć sobie nawzajem krwi przy zdobywaniu skarbów i poziomów. Następne wydarzenia potoczyły się niemalże lawinowo. Noc Planszówek organizowana przez Centrum Gier Pegaz, wciągnięcie znajomych... Od zakupu Munchkina mijają niespełna 3 lata. Dziś już wiem czym są gry kooperacyjne, co mi się w grach podoba, a co nie.

Kiedy przyjaciel zapytał mnie czy chcę uczestniczyć w projekcie The Fellowship of the Board (choć jeszcze się tak nie nazywał) nie miałem najmniejszych wątpliwości. Zabrałem ciężki wolumin księgi zaklęć i ruszyłem by wesprzeć dawnego towarzysza.

Latest posts by Aleris (see all)

• Super­munchkin, czyli o tym jak Aleris stał się płas­ki… — 9 czer­w­ca 2017
• Wstęp do kosz­maru — Hor­ror w Arkham LCG — 17 maja 2017
• Black Monk na Pyrkonie! — 5 kwiet­nia 2017